Crazy Bangkok!

Allright,

Door omstandigheden heb ik het bloggen in Chiang Mai dan toch gestaakt en zit ik intussen te tokkelen vanuit Laos, onderduustmieljard muggenbeten later.

Jullie hebben nog een tweetal weken tegoed, te beginnen met Bangkok; de laatste halte die ik met Tatie aandeed.

Het lijkt al eeuwen geleden dus ik moet mijn klein notitieboekje raadplegen om de herinneringen op te roepen.

Soit, laat ik beginnen bij het feit dat Bangkok in mijn herinnering GROOT en CHAOTISCH is. Belgische files zijn peanuts in vergelijking met het gekrioel van brommers, auto’s, tuktuk’s, taxi’s, scooters, ... in Bangkok. Een klein straatje op de kaart is in werkelijkheid een baan die twee keer de omvang heeft van de ring rond Gent. Geen stad dus om je te voet in te verplaatsen. Gelukkig bestaan er tal van transportmogelijkheden: skytrain, metro, bus, taxi, tuktuk en zelfs mannen op scooterkes bij wie je achterop kan springen tot een niet al te verre locatie. (uiteraard uitgeprobeerd en vreemde maar toffe ervaring).
Zelfs voor geroutineerde taxichauffeurs blijkt het niet altijd eenvoudig te zijn om toeristen op de juiste locatie te krijgen. Zo heeft die van ons er een hele tijd over gedaan om onze Airbnb te vinden.

Omdat het nog vroeg in de ochtend was toen we in Bangkok aankwamen en we er een korte nacht opzitten hadden, kropen Tatie en ik na een korte introductie van en met onze host nog even in het bed voor een –naar wat later zal blijken- broodnodige powernap.

Wat (Thaïs voor tempel) Phra Kaew en the Grand Palace zijn een must voor elke toerist die Bangkok voor de eerste keer bezoekt en ook al zijn Tatie en ik nog steeds verzadigd van alle tempels die we zagen in Sri Lanka, gaan we er toch naartoe.

Te voet, per skytrain en per boot bereiken we onze bestemming en worden we overwelmd door de zinderende hitte en de gigantische hoeveelheid toeristen. Omdat onze bedekkende sjaals niet zedig genoeg zijn, moeten we aanschuiven voor een verhullend hemdeke waarna we met de toeristenstroom mee de tempel(s) ingaan.

Ik doe nog een poging om via mijn Lonely Planet de verschillende tempels en bijhorende kenmerken + geschiedenis te (h)erkennen en op te sporen, maar na nog geen half uur geef ik het op want het zweet stroomt van m’n rug en de concentratie valt ver te zoeken. Het tempelcomplex is dan ook indrukwekkend genoeg om van al het moois te kunnen genieten zonder alle bijhorende info. Hier is het toch wel al het goud dat blinkt!

We wandelen verder tot de bloemenmarkt en Chinatown waar je per winkelcategorie één of veelal meerdere straten van dezelfde ‘winkels’ (eerder kraampjes) vindt.

Tegen de avond zijn we compleet uitgeteld, prijken er 2 kanjers van blaren op mijn voeten en belonen we onszelf met een donkere duik in het zwembad dat bij onze Airbnb hoort (omdat Tatie bijna jarig is, hebben we een er eentje uitgezocht met zwembad  - veel appartementsgebouwen hier hebben een gemeenschappelijk zwembad). Het kost ons heel wat moeite om ons nog uit het appartement te slepen voor het avondeten, maar het zicht op een massage achteraf doet dan toch zijn werk :) Ik laat mijn voeten uitgebreid masseren door een pezige kerel; zalig!

De volgende ochtend fietst Tatie in groep rond in Chinatown en omgeving terwijl ik een ticket probeer te scoren voor de nachttrein naar Chiang Mai. Ik vang er deels bot want er zijn enkel nog zitplaatsen en geen bedden voor de 12uur-durende rit. Oh ow! Ik wil echter geen dag langer dan nodig spenderen in deze grootstad (ik ben sowieso geen grootstadfan: te veel prikkels en mijn onbestaand orientatievermogen kan dat niet aan) en besluit er dan toch maar voor te gaan. Terwijl ik op de terugweg langs één van de gigalanen terugwandel, zie ik hoe de straatplanten/bloemen bewaterd worden via een gigantisch waterkanon :)

Wachten op Taties terugkeer en lezend in de Lonely Planet val ik in de zetel in slaap en word ik niet veel later wakker gemaakt door de man des huizes die me aanmaant om in de slaapkamer te dutten; pfftt!

In de namiddag bezoeken we één (of meerdere? Het is hier niet altijd even duidelijk) gigantische shoppingmalls die Bangkok rijk is. Blijkt dat alle ketens (H&M, Zara, Mc Donalds, ...) hier even duur of zelfs duurder zijn dan bij ons en het dus niet anders kan dat dit enkel betaalbaar is voor de wel zeer welgestelde  Thai.

Übertoeristisch of niet: we willen het toch gezien hebben en dus lopen we diezelfde avond in de befaamde Khao San Road waar al je zintuigen tegelijk aangevallen worden. Er wordt reclame voor clubs gemaakt met gratis lachgas, ladyboys overal, loeiharde muziek in alle richtingen, overal (mobiele) foodstalls, souvenierkraampjes, bordjes met uitnodiging voor de ‘pingpongshows’ (uitleg mag je zelf googlen), etc. Tatie en ik weten niet waar eerst te kijken en zijn werkelijk volledig overdonderd. We vallen ook de souvenierkraampkes aan aangezien het morgen al Tatie’s laatste dag is.
Onze avond wordt geindigd met een cocktail (ik discussieer met de ober omdat ik geen greintje alcohol proef – ik krijg uiteindelijk een ‘extra’ shot) en een indrukwekkende breakdanceshow.

Tatie’s laatste halve dag spenderen we in Chatuchak market: een gigantisch grote (ik val in herhaling, I know) weekendmarkt waar je zelfs met een plattegrond verloren in loopt. Met de nodige stress omwille van een request van broerlief doorkruis ik koortsig alle steegjes met Tatie in mijn kielzog. Gelukkig doet ze me vrij snel beseffen dat het tempo wat aangepast mag worden. Een 4-tal uur later smullen we beiden blij met de nodige souveniers én de geslaagde broeropdracht van een bord lekkere pad thai en een frisse pint (ik dan toch).

Terwijl Tatie haar tas maakt, ga ik toch nog even langs het treinstation in de hoop dat er iemand geannuleerd heeft en ik toch nog een slaapbed kan krijgen en jawel: driewerf hoera!

Enkele uren later neem ik helaas (want het was leuk samen!) afscheid van Tatie en vraag ik een tuktukchauffeur om me naar het treinstation te brengen. In dit verkeer duurt het echter een eeuwigheid en zit ik in de plaats van de chauffeur mijn kas op te fretten! Petje af voor hem.

Het volgend avontuur wacht op zich: Chiang Mai!

Nog enkele Thailandweetjes:

• Deftig brood is hier niet te vinden: enkel wit (of met een beetje geluk ‘bruin’) toast(spons)brood dat vrijwel meteen weer verteerd is.
• In Bangkoks metrostations geldt er heel wat discipline: wanneer een metro zijn eindstation bereikt heeft, mogen mensen pas instappen wanneer alle passagiers uitgestapt zijn en de treinmedewerkers hun go geven. Terwijl wachten alle mensen schoon in een rijtje achter elkaar. Iets waar wij drummende Belgen van kunnen leren.
• Niet alleen in Sri Lanka zijn ze fan van bleke huiden. Ook hier vind je overal ‘whitening’ bodylotions en douchegels. Ook in de reclames zie je wel heel bleke versies van de Thai.
• Ladyboys zijn hier blijkbaar goed ingeburgerd, aanvaard en overal te zien: ik zie er zelfs eentje op een bouwwerf mét een scrunchie in haar haar :)
• Thai zeggen alles op het zelfde toontje: Thai massaaaaage, sawatdeekaaaaa, ... (iets wat ik hier natuurlijk moeilijk kan reproduceren).
• Ook hier is men vergroeid met de smartphone en kijken mensen meer naar hun scherm dan naar elkaar. Ik heb trouwens al in de mot dat het single backpacken van weleer een stuk moeilijker zal zijn wat betreft het aanknopen van een gesprek met anderen aangezien ook zij voortdurend op hun smartphone bezig zijn.