The Gibbon Experience in Huay Xai

De langeafstandsbussen hebben in Thailand (en misschien bij uitbreiding Zuid-Oost-Azië) vliegtuigallures in die zin dat er altijd een opgemaakte en in uniform uitgedoste hostess aanwezig is en je een (niet te vreten) snack en drankje krijgt. Denk er ook nog eens dezelfde ijskoude airco bij en je zou bijna vergeten dat je je in een rijdend vehikel bevindt.
Zoals bij elke verplaatsing slaap ik wat verder in stukjes en beetjes van het ene voertuig naar het andere. Om de grens naar Laos over te steken doe ik beroep op een bus, een tuktuk, een bus en wederom een tuktuk. De grensovergang is uitgezonderd het feit dat je je niet te voet mag verplaatsen (lees: een brug oversteken) één van de meest vlotte die ik ooit meegemaakt heb. Tegen de middag sta ik met mijn visum en kips (Loatiaanse munteenheid) in het grensstadje Huay Xai dat kennelijk enkel zijn strepen verdient wegens de alomprezen Gibbon Experience. Ook voor mij is het de enige reden waarom ik hier ben. Mijn reservatie voor de Gibbon Experience deed ik eerder online, maar deze middag moet ik nog effe inchecken in het kantoor. Ik krijg er een lijst van benodigdheden en het voorziene startuur.

The Gibbon Experience is een avontuurlijke 2- of 3-daagse in Bokeo Nature Reserve waardoor je je via vele ziplines boven het junglekruin beweegt; Ik kies voor de goedkopere (maar nog steeds dure) versie met het meeste aantal ziplines en waarvan er meerdere wel een halve kilometer lang zijn. Mijn kamer boek ik in het leuk klinkende Friendship Guesthouse. Het duurt echter niet lang tot ik doorheb dat de ‘manager’ allesbehalve vriendelijk is en mijn bed er eentje is waarvan je het gevoel hebt dat er je sowieso iets zal bijten tijdens je slaap. Bon, het is maar voor één nacht en ik beschouw het als een goede voorbereiding op mijn nakende jungle ervaring.
Tijdens de grensovergang leerde ik de Zweden Pontus en Robin kennen en in mijn zoektocht naar lunch spot ik hen op een terras en vervoeg ik hen. We wandelen erna wat rond in het dorpje dat grotendeels uit één grote straat bestaat. Een tempel lonkt ons en na heel wat trappen genieten we van een uitzicht over de omgeving met bijhorende rivier terwijl de zon ondergaat. Ik ben even uit mijn hum als blijkt dat ik het bovenste gedeelte van het tempelcomplex niet mag betreden omdat ik een vrouw ben.
We proberen stiekem foto’s van monniken te nemen tot er plots eentje op ons afstapt. Ik berg angstvallig mijn camera op en de Zweden volgen mijn voorbeeld. De monnik is bijzonder vriendelijk, uitgelaten en overtuigt ons om tegen 19u terug te komen voor zijn English course aan de jonge monniken. Daarnaast heeft hij het ook nog uitgebreid en wel heel gepassioneerd over allerlei voetbalclubs en bijhorende spelers.

Na mijn friendshipmanagager vriendelijk toe te knikken (ik geef niet op), verfris ik me even en begeef ik me opnieuw naar de tempel waar Pontus en Robin me al staan op te wachten. Niet goed wetende wat te verwachten, betreden we het leslokaaltje, waar vooraan aan de zijlijn stoelen voor ons klaarstaan. De monnik-meester legt ons uit dat hij eerst zijn voorbereide les zal geven en wij achteraf het woord krijgen. Het is grappig om te zien hoe hij enerzijds heel schools het lesje geeft (aframmelen, nazeggen) en hij anderzijds tergelijkertijd Westerse klassiekers (Hotel California, Hey Jude, Superstition, …) afspeelt en meezingt. Hij houdt er de schwung wel in :) Daarnaast spreekt hij ook met volle overtuiging heel wat Engelse woorden –uiteraard onbewust- verkeerd uit en wanneer hij de leerlingen dit laat herhalen, moet ik mijn lippen toeknijpen om hem niet te corrigeren.
Bij één van de aframmelrondes vraagt hij me aan het bord en mag ik met een lat de woorden aanwijzen die de monniken moeten herhalen. Nadien mogen de “foraners” (foreigners) zich één voor één voorstellen aan de leerlingen en hen ook op het hart drukken waarom het zo belangrijk is om de Engelse taal te leren. De monnik-meester duwt me ook een blad onder de neus en vraagt me een soort reclametekst te schrijven om nog meer “foraners” te vinden die willen helpen bij het lesgeven. Niet veel later neemt hij ook ongevraagd mijn camera en kopieert hij de foto’s die ik nam naar zijn harde schijf. Felle monnik, ja allo! Tijdens de sessie zijn “foraners” Joséphine (frankrijk) en een Noor (naam vergeten) binnengekomen en met ons allen gaan we achteraf enen drinken om onze ervaring te beklinken. Joséphine blijkt een neus-keel-oor-arts te zijn dus ik spring een gat in de lucht want intussen loopt er groene etter uit mijn oor (sorry jongens) en begin ik dus erg ongerust te geraken want binnen een tweetal weken moet ik vliegen naar en wil ik duiken in Maleisïe. Ze geeft me namen van antibiotica die ik moet zoeken en stelt me wat gerust.
Het wordt een gezellige avond met spelletjes en vrij veel Laobier. Mocht er iemand het spel ‘Buffalo’ kennen: I’m in vanaf nu dus maak u kenbaar!

Ik lag niet alleen te laat in mijn bed, maar had ook schrik om me te overslapen dus na een onrustige nacht sta ik met kleine oogjes aan het kantoor van The Gibbon Experience. We krijgen er een video te zien van hoe onze tocht er ongeveer zal uitzien en wat de veiligheidsvoorschriften zijn. Helaas behoren Pontus en Robin niet tot mijn groep aangezien ik de express versie (2 dagen en duur) en zij de classic versie (3 dagen en superduur) gekozen heb(ben). Ik zie wel dat er een groep Israëlieten in de zaal zit en hou mijn hart vast aangezien ik daar slechte ervaringen mee heb en de recensies op Tripadvisor het unianiem eens zijn over het feit dat je Gibbon Experience staat of valt met de groep waarin je terecht komt. Dat was trouwens ook één van de redenen (naast het prijskaartje natuurlijk) waarom ik zo lang getwijfeld heb of ik dit weldegelijk zou doen.
Na de video worden we in groepjes over trucks verdeeld en ik beland weldegelijk bij de Israëlieten die meteen al zeer luidruchtig zijn, aiaiai!

Na een uur komen we aan de rand van Bokeo Nature Reserve en passeren we de dorpelingen die allemaal vriendelijk wuiven tot we aan de eerste zipline komen die ons over de rivier tot in de jungle zelf moet brengen. Er volgt een moordend, steile hike van meer dan 3 uur. Ik heb niet alleen veel pijn aan mijn oor (de apotheek van het dorpje was dicht en mijn pijnstillers zijn op), maar ik kamp ook met ademhalingsproblemen doordat mijn ene oor nu volledig toe zit. Daarenbovenop is het ook nog eens benauwend vochtig en bonkt het niet alleen in mijn hoofd, maar overal.
De komende 2 dagen slinger ik van de ene zipline naar de andere. De groep blijkt mee te vallen (jaja, ook de Israëlieten), maar ik heb met niemand echt een klik. Het zijn ook allemaal (de volle 15 man) rokers dus ik ben sowieso het buitenbeentje en doordat ik me niet te best voel, heb ik minder zin in socializen. Desalnietteman was het een fantastische ervaring! Het feit dat je constant (op soms wel 40 meter) hoog boven de jungle hangt, verveelt nooit en is telkens opnieuw indrukwekkend. Het is aanvankelijk wat zoeken naar de juiste techniek om tot het einde van de zipline te geraken want als dat je niet lukt, dan moet je je handmatig optrekken tot het einde wat niet alleen vermoeiend, maar ook minder leuk is. Ik sukkel ook wat met de actioncam om mijn ziplineactie in beeld te krijgen en verplicht mezelf er op dag twee toe om gewoon te genieten en foto’s en filmpjes te laten voor wat het is.

We overnachten met de groep in een boomhut die er eentje is om een dikke U tegen te zeggen en waar elke jongen van droomt: 40 meter hoog en waanzinnig groot! Douchen en toiletbezoeken alleen al zijn heel aparte ervaringen; er is een soort van platform aan de zijkant van de boomhut gebouwd en met een gordijn word je van de rest van de boomhut afgeschermd (ter privacy). Verder zijn er geen muren of deuren en sta je dus in je nakie met zicht op de grote jungle onder je te douchen. De eerste keer voel ik me niet op mijn gemak omdat ik het gevoel heb dat er me toch iemand kan zien, maar al snel geraak ik eraan gewoon en geniet ik telkens opnieuw van het adembenemende zicht!
Als slaapplek heeft iedereen comfortabele matrassen met erover een lichtwerend muskietennet. Het voelt aan als een kamp en nu voel ik me helemaal een klein jongentje in zijn droomwereld. Omdat het zo gezellig is in mijn kamp en ik me niet zo lekker voel, kruip ik met 2 gekregen pijstillers vroeg onder de wol.

’s Anderendaags doen we nog wat ziplines voor het hartige stickyrice onbijt(ik geraak er maar niet aan gewend) geserveerd wordt en gelukkig zijn er de rest van de dag niet te veel intensieve hikes. Op het einde komen we weer aan de rivier uit en ik spoel de liters zweet van m’n lichaam af met een frisse duik tot een gast van m’n groep door iets gebeten wordt en ik in een wip weer aan de oever sta :) We krijgen als afsluiter nog een karige rijstlunch en ik deel die met een veel te magere woefie.

Bij onze terugkomst boek ik eerst en vooral een nachtbus naar Luang Namtha in het noorden. Het ligt niet zo ver van Myanmar, Vietnam en China en ik wil er met een scooter rondcruisen aangezien het landschap er prachtig blijkt te zijn. In afwachting van de bus installeer ik me op het grote terras van een verloederd hotel, eet ik noedellappen (het zijn dus niet altijd mooie sliertjes, maar soms ook eerder deeglappen) en ook al klinkt het niet zo appetijtelijk; het is echt lekker. Ik doe me ook tegoed aan een grote fles Laobeer (geen halve liters hier maar eerder richting de 650 ml) als verfrissing en door de warmte en vermoeidheid ben ik al snel in een ihihihihimodus.
Rond een uur of 6 word ik met een sorngtaaou naar het busstation gebracht en zie ik er enkele mensen van de Gibbon Experience terug. Het is volle maan (ik mijmer toch nog even teleurgesteld naar de gemiste Loy Krathong kans) en we zijn allemaal uitgelaten. De nachtbus is er een van de slaapsoort en we krijgen allemaal een dubbel bed dat je moet delen met iemand. Een beetje vreemd aangezien ook locals hier gebruik van maken en zij eerder verlegen zijn. Ik heb het geluk geen bedgenootje te hebben en nestel me met mp3-speler (één oortje) onder het deken, terwijl naar de maan gapend; opnieuw vrij idyllisch.

Al enkele Lao weetjes en andere faits divers:

• Net zoals in Thailand zijn ze hier zot van gecondenseerde melk: in koffie, op pannenkoeken, bij rijst, … Ik krijg het alleszins niet binnen.
• De rijst is hier vrijwel altijd de sticky versie. Hun sticky rice is zo stevig dat je veel macht en een stevige lepel (wat ze hier overigens niet hebben, het bestek is er van het zeer snel plooiende soort) nodig hebt om een hap te nemen.
• Het leek me een overdreven gegeven, maar net zoals in Thailand kunnen ook de Lationanen de ‘r’ quasi niet uitspreken en het blijft ook echt grappig