Vriendjes in Chiang Mai

De trein naar Chiang Mai wordt een grappige beleving. Ik word door een conducteur (denk ik?) een plek aangewezen met bovenin een bed en onderin 2 zitplaatsen. Aangezien ik dan uiteindelijk toch een slaapplek bemachtigd had, vermoed ik bovenin te moeten plaatsnemen, maar je kan er enkel liggen en ik heb nog geen zin in bedtijd want het is nog geen 20u. Ik sta want rond te dralen en niet veel later passeert er een ladyboy in sneltempo die duidelijk deel uitmaakt van het personeel. Ik aarzel even, maar spreek haar dan toch maar aan met de vraag wat de bedoeling is. Antwoord: “Wait miss, we make bed for you”.
En inderdaad: niet veel later wordt iedereens bed netjes opgemaakt door de conducteur die me eerder mijn plaats aanwees; keischattig; precies of ik ondergestopt word.
Ik heb te veel getreuzeld bij het douchen en maken van mijn rugzak zodat ik noodgedwongen op de trein een maaltijd moet nuttigen. Ik heb nog maar net besteld of de ladyboy komt alweer in sneltempo op me af met een tafeltje dat hij ergens onderuit haalde. Goede organisatie hier!
Slapen en je behoefte doen op een heen- en weer schommelende trein is geen evidentie, maar blijkt toch min of meer te lukken. Netjes op het vooraf vastgelegde tijdstip arriveert de trein in het Noordelijke stadje Chiang Mai (NMBS, in your face) en wacht ik er op mijn vriendjes Lee en Bianca.

Wat achtergrondinfo: Ik leerde hen 3 jaar geleden kennen tijdens mijn andere grote trip (toen in Centraal-Amerika); er was meteen een heel goede klik en we reisden ongeveer 3 weken samen. Het mooie is dat zij van Zuid-Afrika en hij  van Engeland is, ze elkaar ontmoet hebben in India, het liefde op het eerste gezicht was, zij de volgende 4 jaar samen blijven reizen zijn en ze nu een kindje verwachten vanuit hun voorlopige ‘settlement’ in Chiang Mai. Ik ben hen de voorbije jaren blijven skypen en heb mijn reis zo gepland dat ik hen nog kan zien in zwangere toestand en ik ook terugkom voor de baby.

Anyway, plots komt er een auto met geblindeerde ruiten (zo zijn ze hier trouwens allemaal – ogenschijnlijk tegen de warmte) bijna tegen me aan gereden en nog voor ik in mezelf kan foeteren, springt Lee eruit! Het is een heel blij weerzien en bij een uitgebreid ontbijt praten we wat bij en merk ik dat de klik nog steeds aanwezig is en het zelfs lijkt alsof er niks veranderd is. Vanaf dag 1 maken we dezelfde mopjes en pesterijen en hebben we het over vanalles en nog wat. Bianca is het soort zwangere vrouw waar je alleen maar kan van dromen: een heel mooi buikje en ze straalt!

Zoals verwittigd hadden Lee en Bee (zoals ik ze noem; zij noemen me Asteroid of Astrudel) weinig tijd om met me op te trekken aangezien de baby verwacht wordt binnen 3 weken en ze naast hun job (Bianca geeft Les en beiden doen ze ook nog online werk) ook nog heel wat zaken moeten in orde brengen voor de komst van de baby en beide families.
Voor mij geen enkel probleem want ik heb me (zoals al vermeld in een vorige blogpost) voorgenomen om me even te concentreren op het uitsorteren van foto’s en het schrijven van reisverhalen. Daarenboven wonen Lee en Bee in een heel mooi en groot huis iets buiten Chiang Mai met een met-hangmatten-voorziene-veranda en vind ik het al heel fijn om gewoon wat in hun buurt te vertoeven.

Naast het schrijven, lezen en uitsorteren van foto’s amuseer ik me met hun woefies (ja! Ze hebben woefies!! TJ en Ruby; respectievelijk een zwarte en goudkleurige labrador) en maak ik er mijn missie van om hen mij liever te doen zien dan Lee :) In en rondom het huis krioelt het van de kleine (motten, duizendpoten, vlinders, krekels, padden …) en minder kleine beestjes (Lee vindt op een avond een schildpad op straat – ik geef hem een nieuwe thuis in de vijver van de buren) dus geen verveling hier bij mijn zogenaamd ‘niksen’.

Lee werkt elke dag vanuit TCDC (=Thailand Creative & Design Center) in het centrum van de stad; een fancy en groot ontmoetingscentrum voor creatievelingen waar ze beroep kunnen doen op materialen, een uitgebreide bibliotheek, computers e.d. De tweede dag spring ik achterop Lee’s brommer en zal ik naast hem werken in TCDC om achteraf de stad te verkennen.

Sinds Bangkok ervaar ik wat oorpijn die naarmate de tijd vordert, toeneemt en na een halve dag in de ijskoude airco van TCDC kamp ik met serieuze pijnscheuten en geef ik eraan toe om een dokter te zien. Lee raadt me aan om naar Chiang Mai Ram Hospital te gaan aangezien gewone huisdokters én zeldzaam zijn én zelden Engels kunnen.

Ik probeer een sorngtaaou (een gedeelde taxi in de vorm van een soort pick-up truck met achterin 2 tegenover elkaar staande zitbanken) te scoren naar het ziekenhuis; iets wat langer duurt dan gedacht. Uiteindelijk word ik aan het ziekenhuis afgezet. Blijkt dat ik aan het verkeerde ziekenhuis sta (ik had de naam nochtans op een papiertje getoond) en dat deze zich buiten het stadscentrum bevindt. Ik moet dus helemaal terug en ik kom pas na anderhalf uur aan in het juiste ziekenhuis.

Ik word aangenaam verrast door het frisse uitzicht van het ziekenhuis en hun efficiëntie; heel vlot word ik van post a (aanmelden, medische fiche invullen – inclusief foto met webcam), naar b (bij de verpleegster bloeddruk, gewicht, … laten meten), naar c (de dokter zelf), naar d (afhalen medicatie), naar e (betalen van consultatie en maken van een nieuwe afspraak) begeleid.
De dokter is een neus-keel-oor-arts en ziet er geruststellend bekwaam uit. Zij onderzoekt me grondig en vindt… niks!  Ze vermoedt dat het een zenuwprobleem is, schrijft me pillen voor en vraagt me om na een week terug te komen.
Teleurgesteld (je kent wel allemaal het gevoel wanneer je uiteindelijk toegeeft om naar de dokter te gaan en die je zegt dat er je niks mankeert) wacht ik op Lee en gaan we samen met de brommer naar huis.

Ik neem flink mijn pillen die avond en slaap tot de volgende dag 15u! Ik google (had ik eerder moeten doen) mijn medicatie en kom tot de vaststelling dat ik niet enkel een antidepressivum voorgeschreven gekregen heb (haha!) (nu ja, waarschijnlijk omdat ze vermoedde dat het om een zenuwprobleem gaat) maar ook ontstekingsremmers met vermoeidheid als bijwerking.

Bianca maakt een afspraak voor me bij de accupuncturiste (iets wat ik eigenlijk altijd al had willen uitproberen) en een uur later lig ik met 5 naalden in mijn lijf op een tafel.
Diezelfde avond nog begint er vocht uit mijn oor te lopen…. Hallo, believer van accunpunctuur vanaf nu! (en het doet trouwens ook echt geen pijn ;)
Achteraf beloon ik mijn moed en durf met een heerlijke advocadosandwich én een massage, thah!

Ik neem me dezelfde avond nog voor om ’s anderendaags ein-de-lijk Chiang Mai eens te verkennen en leen Lee’s mountainbike om ermee naar het stadscentrum te rijden.
De stad wordt omringd door ringbanen en grachten dus mijn gebrek aan oriëntatievermogen vertraagt mijn entree in de stad. Ik fiets wat rond in het oude stadsgedeelte dat bezaaid is met tempels en bezoek er niet enkel de grote, bekende, maar ook enkele kleinere tempels in de achterstraatjes die eigenlijk veel mooier zijn. Vooral in de bekende tempels slaan ze je om de oren met donatieboxen en word ik meer dan eens gevraagd door Chinezen om op de foto te gaan (ik ben aan de verkeerde kant geboren :). Ergens onderweg word ik aangezogen door een fanfareachtig geluid en kom ik uit bij de sportdag van een school waar ze wel heel kleurrijke festiviteiten houden; indrukwekkend!
Bij één van de tempels ontdek ik aan de achterzijde een monnikenschool en zie  ik grote groepen jonge ventjes in monnikengewaad naar buiten stromen. In Thailand is het zo dat elke man minstens een bepaalde periode in zijn leven monnik moet geweest zijn om als een echte man door het leven te kunnen gaan. Logischerwijs doen de meesten dit op jonge leeftijd.

Op de terugweg naar ‘huis’ krijg ik een hongerke en koop ik bij een oude dame haar straatkraampke een gefrituurde banaan (eigenlijk een loempia, maar dan met een banaan erin). Ik merk echter dat ik enkel een biljet heb van 1000 baht (zo’n 25 euro) en uiteraard kan zij niet teruggeven. Ik leg de springrollbanana terug, maar tot mijn verbazing doet het vrouwtje teken dat ik het moet opeten. Thai zijn toch zo vriendelijk; straatarm, maar ze zouden alles weggeven.
Uiteraard laat ik het er niet bij: ik ga even verderop mijn biljetten inwisselen en geef het oude vrouwtje het dubbele van wat ik haar eigenlijk moest betalen. Al was het maar omdat ik in karma geloof!

Soit, het begint al te schemeren dus tijd om de exodus aan te vangen. Het wordt nog een veel moeilijkere missie dan het heengaan en voor ik het goed en wel besef, bevind ik me op een groot driebaansvak tussen auto’s, taxi’s en tukutuks die naar volledige willekeur slaslommen tussen de –ongeveer-  3 vakken. Met mijn googlemapskaart op mijn telefoon in één hand tracht ik me veilig en wel naar de juiste richting te begeven; don’t try this at home!

Apetrots en na een kleine ongewilde detour bij een tempel staan Ruby en Tj me anderhalf uur later kwispelend op te wachten aan de poort; heerlijk!
De rest van de avond wordt er eentje van het huiselijke type: Bianca kookt een heerlijke tortilla en ik help haar bij de was en de plas.

Tijd om de lekkere Thaïse keuken van dichtbij te bekijken! Vandaag waag ik me aan een cookingclass bij Sam Rice’s Cookery school en wordt er me beloofd dat ik 7 verschillende gerechten zal leren klaarmaken!
We starten de dag met een bezoek aan de markt en wat uitleg over de meest gebruikte ingrediënten waarvan ik uiteraard de naam al vergeten  ben (thank goodness voor het ingrediënten- en receptenboekje dat we achteraf meekregen). Op de markt zien we nog andere exotische ‘lekkernijen’ zoals gedroogde vis, maden en gefrituurde varkenshuid. Ik zie ook hoe er verse kokosmelk gemaakt wordt.

Na een korte sorngtaaou-rit komen we bij de ‘school’ zelf aan, krijgen we een schattige keukenschort –met olifantje uiteraard- omgebonden en liggen onze robuuste snijplanken en dito koksmessen klaar. We mogen elk 7 gerechten kiezen en ik start met een chicken coconut soup, gevolgd door één van mijn favorieten: pad thai (eenvoudig, maar zo lekker) en erna leer ik mijn eigen loempiaatjes maken, woohoow! Ergens halverwege wordt ons geleerd hoe we zelf een currypasta kunnen maken (de basis voor alle currygerechten): we vijzelen ons kapot op een handvol kruiden en groenten tot er uiteindelijk een klein hoopje pasta overblijft; terwijl is het een ware explosie van geuren. Van mijn zelfgemaakte curry maak ik chicken with cashew nuts en tot slot tover ik een mango sticky rice tevoorschijn. Na elke ronde mogen we onze eigen brouwels proeven en het smaakt allemaal zo heerlijk. Veel eer opstrijken kan ik niet want alle ingrediënten worden je netjes voorgeschoteld en de juf zegt je stap voor stap wat je moet doen en giet zelf de vis-, soja-, champignon- en/of oestersaus in je wokpan. Het was me al eerder opgevallen dat de Thai enorme zoetebekken zijn en nu blijkt dat ze ook in elk gerecht één of meerdere theelepels (riet)suiker smijten; sloebers.
Op het einde van de dag krijg ik een diploma ‘basis Thaise kookles’ waarop staat dat ik succesvol geslaagd ben in mijn examens en dat terwijl ze niet één keer van onze creaties geproefd hebben :) Mijn medeleerlingen hebben het over een dutje wegens buikje rond gegeten en bijhorende sufheid en ook ikzelf lig niet veel later bij Bee en Lee in de hangmat te ronken.

Wat later dan voorzien raap ik me bijeen en start ik mijn wandeling naar de dichtstbijzijnde en blijkbaar heel mooie tempel Wat Umong. Het schemert al vrij snel en net als ik mijn terugtocht wil aanvangen word ik aangesproken door 3 studenten die me graag even willen interviewen. In hun gebrekkige Engels stellen ze me vragen over de waarden en normen op familiaal vlak binnen onze Belgische maatschappij. Ze zijn alle drie übervriendelijk én schattig en ik krijg achteraf zelfs een snoeproze zakje met een kleine bedanking erin (iets eetbaar waarvan ik nog steeds niet weet wat het precies is). Eén van de meisjes vraagt me of ik ingesmeerd ben tegen de muggen en als ik mijn hoofd in de ontkennende richting schudt, begint ze me in te smeren :)
Op de terugweg stopt er een militair op zijn scooter en vraagt hij me achterop; die Thai toch, gotta love them!

Lee werkte vandaag opnieuw vanuit TCDC en zoals het een vrijdagavond betaamt, zat hij intussen te pintelieren met wat vrienden. Bee en ik vergezellen hem op het perfecte moment: happy hour. Ze maken er hier een leuk spel van: je bestelt je drankje en daarna mag je twee dobbelstenen gooien en volgens het aantal gegooide ogen krijg je korting, je drankje gratis of moet je gewoon de volle pot betalen. Lekker spannend dus. Lee moet geluk gehad hebben in dit spel want hij is al goed boven zijn theewater.
Ik sluit de avond af met een bezoek aan de night bazar: wederom een heel grote markt vol souveniers en ik koop er wat zaken op bestelling  voor mijn teergeliefde broer en schoonzus; Opnieuw tonen de Thai zich hier van hun meest vrijgevige kant: tot tweemaal toe krijg ik enkele kleine zaken (die ik cadeautjesgewijs niet kan verklappen) gratis bovenop mijn  aankoop.

Het is weekend dus Lee en Bee hebben wat meer tijd om met me op te trekken. Het duurt weliswaar tot de middag tot ik Lee (Bee voelt zich niet zo lekker en blijft thuis) de deur uitkrijg en samen enkele van hun vrienden die ik eerder al ontmoette, rijden we tot een ‘sticky waterfall’. Het blijkt een niet zo grote waterval te zijn, maar wel eentje die je op en af kan klauteren; dikke waterpret dus! Er zijn heel wat mooie vlinders te zien en er is er zelfs eentje die wel heel graag de menselijke soort ziet en van persoon naar persoon fladdert.
Bij het naar huis rijden, krijgen we een ongeruste telefoon van Bee die de baby niet meer voelt bewegen. Terwijl zij in het ziekenhuis gelukkig de mededeling krijgen dat alles ok is, blijf ik thuis want mijn oorpijn speelt me weer parten.

Zondag zitten Lee en ik al vroeg op zijn crossbike (woohoow) om een tempel met waterval te bezoeken. Na een vrij intensieve hike worden we beloond met vooral een heel mooie tempel en uitzicht over de stad. Hier zou ik gerust een dag mijn boek willen lezen.

Als dank voor hun gastvrijheid en omdat ik merk dat Lee en Bee soms moeilijk vooruit geraken, neem ik letterlijk het heft in handen en spendeer ik de namiddag met het uitgraven en verplanten van bloemen en planten in hun tuin. Ik denk dat ons moeder nu bedenkelijk moet kijken aangezien ik hier altijd een gruwende hekel aan had, maar nu blijk ik het toch best fijn te vinden! (haal u niks in uw hoofd moeder!)
Ik herschilder ook een muurtje in hun keuken en haal de vele teken die zich tegoed doen aan TJ en Ruby uit hun huid.

Het is mijn laatste avond dus we trekken de stad in voor ons laatste avondmaal én massage! Terwijl we wachten op de massage trek ik nog even de Sunday Walking Street in voor een allerlaatste postkaart die ik moet sturen en erger me blauw aan het geschuifel van toeristen terwijl ik er de week voordien zelf nog schuifelde. Blijkbaar een totaal andere beleving als je effectief iets nodig hebt.
Ik heb mijn bedenking bij de massageplaats aangezien het er allesbehalve gezellig is (inclusief neonlichten), maar wordt massagegewijs de mond gesnoerd door een dame die duidelijk weet hoe het moet.
We eten achteraf Italiaans (PASTA! EINDELIJK) én ik drink een glas rode wijn (RODE WIJN! EINDELIJK!). Als ik ook nog eens parmezaanse kaas krijg bij mijn pasta kan ik mijn geluk niet op! Ik trakteer mijn vriendjes en krijg achteraf een rekening van een kleine 25 euro voorgeschoteld, heerlijk toch?!

Maandagochtend mis ik helaas een uitgebreid afscheid want Lee brengt me naar het busstation dat blijkbaar verder ligt dan aanvankelijk gedacht. Haastig omhels ik Bianca, zwaai ik naar de honden en gooi ik mijn spullen in de koffer.

Nog voor ik de bus opstap weerklinkt het nationale volkslied (dagelijks tweemaals) en zie ik voor de eerste keer dat iedereen zijn handelen onderbreekt en zwijgend rechtstaat uit respect voor de monarchie.

Bye bye Thailand! Ik zal je missen, maar zie je gelukkig terug in januari!