Het prille begin

Ok jongens, hier gaan we dan. Blogpost nummer 1. Ik moet er mezelf momenteel eerlijk gezegd een beetje toe verplichten aangezien er al heel wat te vertellen valt; beknopt en bondig schrijven helaas niet mijn stijl is en ik dus waarschijnlijk enkele uurtjes zoet zal zijn (en jij dus ook beste lezer... al kan ik me voorstellen dat je ergens onderweg zal afhaken).

Ik bevind me momenteel in Khao Sok National Park (ergens halverwege Zuid-Thailand). Het is ongeveer 6u ’s avonds en ik heb net een aardbeienmilkshake binnengespeeld op het terras van mijn hotel.

Laat ik beginnen met de belangrijkste info (zeker voor ons moeder): het gaat PRIMA! Ik ben volledig ontspannen en heb het gevoel dat ik al enkele weken aan het reizen ben. In de realiteit is week 2 nog niet eens voorbij; HOERA!

Tussen het afscheid op de luchthaven (met cava ihihihi) van mijn broers (“allez Flor, pakt mij ne keer deftig vast”) en mijn aankomst in Phuket (Zuid-Thailand) zijn er vele vermoeiende uren verstreken met weinig slaap, veel films (oa van mijn sokken geblazen door de docu ‘Amy’), een gesprek met handen en voeten met miss Brazil 2014 die naast me zat en vooral met veel verschillende transportmiddelen: vlucht-vlucht-bus-vlucht-taxi-bus. (plains, trains and automobiles Rogier J)

Rond de middag kom ik aan in het hippe Monkey Dive Hostel in Khao Lak en na een verfrissende douche sta ik te popelen om op verkenning te gaan naar het dichtsbijzijde strand. Na nog geen uur beslissen de weergoden me nog wat acclimatisatietijd te geven en valt de regen met bakken uit de lucht. Ik bestel me een pad thai op het terras van een hotel met zicht op het strand en zie de zon in vele kleuren ondergaan. Het besef dat ik op reis ben komt met mondjesmaat binnen...

Op de terugweg schuim ik de vele duikshops af op zoek naar de beste prijzen voor een liveaboard (zie volgend verhaal) en trakteer ik mezelf op een eerste voetmassage (PRRRRRT) waarna ik als een BLOK in slaap val in mijn bijzonder comfortabel bed.

De volgende dag begeef ik me na het ontbijt (ik laat het authentieke Thaise hartige ontbijt nog even voor wat het is) opnieuw naar het strand (ik had mezelf en anderen beloofd het de eerste dagen relaxt te houden) en koop onderweg in een ‘Seven Eleven’  een telefoon. Normaliter koop ik zo’n oldskool geval dat lokaal kan bellen en sms’en, maar de goedkoopste optie blijkt hier een smartphone te zijn voor 7 euro met 5 euro belwaarde; VERKOCHT! Ik moet enkel even poseren met de telefoon voor de winkeliers als bewijs (eh?)

Mijn strandbezoek bestaat uit een afwisseling van zwempartijen, het lezen van wijveboekskes, observeren van vissers en wordt wederom afgesloten met een kleurrijke zonsondergang. 

Op de terugweg besluit ik op zoek te gaan naar ‘wapperkleren’ aangezien het hier warm, vochtig, zuurstofarm en zweetrijk (stinkskes) is. Na een niet zo flatterend edoch lekker wapperkleedje  aan te kopen, doe ik me tegoed aan een eerste curry. Na de eerste hap, schieten de tranen me in de ogen, staan alle delen van mijn mond in brand en heb ik mijn eerste Thaise bier in no time opgezwolgen . Ik zet nog even dapper door, maar leg beschaamd mijn serviette neer in mijn nog bijna volle bord.

Gelukkig is het hier zo goedkoop dat ik na het verwerken van mijn schaamte iets verder in de straat poging 2 tot avondmaal onderneem...en met succes! Nom nom.

Je kan begrijpen dat ik deze bewogen dag enkel en alleen kan afsluiten met een full body massage. Ik laat me een volledig uur onder handen nemen door een Thais oud vrouwke met veel olie  voor nog geen 7 euro...

Dag drie: tijd voor een zekere culturele inspanning dus ik besluit het Tsunami memorial te bezoeken. Ik aanschouw een 2km-landinwaarts-aangespoelde politieboot en wat geïmproviseerde infopanelen terwijl een vriendelijk Thais vrouwke me wat water geeft. Meteen begrijp ik waarom Khao Lak vergeven is van de Duitsers; het was een Duits koppel dat hier het eerste resort gebouwd heeft. Ook hier heeft de Tsunami (van intussen 11 jaar geleden- say what?) heel wat mensenlevens geëist en ik verbaas me vooral over het feit dat de Thaise regering destijds blijkbaar elke financiële tussenkomst weigerde omdat ze wilden bewijzen dat het wel voor zichzelf kon zorgen.

Na mijn vermoeiende culturele inspanning van toch wel meer dan een uur, hunker ik naar wat strandtijd. Ik wandel wat verder om eens een ander strand te verkennen en ik kom terecht in een toeristendorp (jakkes). Het nabijgelegen strand is wel heerlijk en veel beter om te zwemmen dan waar ik eerder was (vandaar alle resorts). Gelukkig is het hoogseizoen nog maar net gestart en lig ik vrijwel alleen te braden gelijk een kieken aan’t spit.
Na wederom een prachtige zonsondergang wil ik via het strand teruglopen naar mijn hostel tot ik plots niet meer verder kan (grote geul) en ik de hulp moet inschakelen van een strand’restaurant’ (hutje dus)houder die me landinwaarts de weg wijst. Intussen is het donker en uiteraard heb ik mijn koplamp niet bij. Nog geen 200m verder stap ik enkelhoog in een bijzonder drekkerige materie terwijl ik de vriendelijke Thai hoor roepen “everything ok miss?” “yes yes, thank you” terwijl ik mijn slippers probeer op te vissen uit de modder.

Ik wandel besmeurd verder via verlaten, donkere wegeltjes en denk meer dan eens bij mezelf  “waarom moet gij toch altijd zo speciaal doen” tot ik de vele vuurvliegjes zie; “aha, daarom dus”. Tot mijn grote vreugde kom ik dan toch op de hoofweg uit en niet veel later zie ik Tiffy’s Café, uitgebaat door Florian (een teken maak ik mezelf wijs) die zichzelf aan me voorstelt in een zatte Duitse hoedanigheid. Het eten is er weliswaar heerlijk en ik vlei me voor de rest van de avond neer in een hangmat met mijn boek.

In het hostel ben ik intussen gekend als diegene die met haar deken als handdoek rondloopt (ik zweer het, dat deken is van badstof gemaakt en is keihandig want lekker groot en verhullend) en de hond van de buren te vriend heeft. Na dag 1 kwispelde hij al toen hij me zag en telkens ik fluit, komt ie aangelopen (tenzij hij aan de overzijde van de straat in het restaurant aan iemand zijn voeten ligt, wachten op restjes).

Soit, helaas heb ik hier dezelfde slaapproblemen als thuis en bijgevolg sta ik de volgende ochtend vrij slechtgezind en geradbraakt op. Vandaag wil ik de markt en White Sand Beach bezoeken aan de rand van het dorp. Mijn plan valt echter in duigen aangezien ze hier pas van marktje doen om 3u ’s namiddags en er me geen enkele bus wil meenemen naar White Sand Beach.  Met mijn humeur beneden alle peil, koop ik me gefrustreerd een zak chips en een cola light en installeer ik me op hetzelfde strand als gisteren (jaja, luxeproblemen). Het is zwaarbewolkt en ik val in slaap...

Ik word gloeiend wakker en ik hou mijn hart vast voor het zicht in de spiegel. Ik stel de confrontatie uit door te gaan eten bij de vriendelijke Thaise restoman van gisteren en word niet alleen getrakteerd op wederom een prachtige zonsondergang, op zijn schattig spelende kindjes rondom me, maar vooral op 1 van de lekkerste vissen die ik ooit gegeten heb. (me wel laten vangen aan de prijs die niet 70 bhat per vis, maar per 100 gr was, maar kom: daar spreken we niet over).

Waar ik vooraf stomweg niet aan gedacht had, is dat ik mezelf voor hetzelfde probleem als de dag voordien stelde: hoe geraak ik hier weg. Het idee aan een modderbad lijkt me niet zo aantrekkelijk dus er wordt met een walkie talkie een taxi voor me besteld.

In het hostel verzacht ik mijn verbrande leed (het is nog véél erger dan ik aanvankelijk dacht) met een halve pot aftersun op mijn achterkant en een frisse pint in mijn keel.

Niet veel later spring ik in de taxi om Tatie (Tatjana) van de luchthaven in Phuket te halen. Het wordt een gezellige babbel met de chauffeur en een fijn wederzien met mijn reisgenootje.