DIVE EAT SLEEP REPEAT

Het was de bedoeling om -van zodra Tatie arriveerde-  een liveaboard te doen. Tot op heden had ik altijd gedoken door ofwel de zee in te stappen (strompelen eerder) of een boot te nemen en ergens de zee in te duiken. Bij een liveaboard slaap en eet je ook op de boot gedurende enkele dagen. Het voordeel hieraan is dat je tijd wint door niet telkens op en af te gaan plus het leek ons ook een leuke ervaring. Daarnaast wilden we beiden ook onze advanced duikcursus doen en ook dat was combineerbaar met de liveaboard; ideaal. (uitgezonderd het prijskaartje ;))

De liveaboard zou pas ’s avonds vertrekken dus na een uitgebreid ontbijt van verfrissende smoothies en in mijn geval een pannenkoek om U tegen te zeggen, kopen we nog wat accessoires voor onze nieuwe actioncam (Tatie en ik kochten die in co-ouderschap en zouden hem voor de eerste keer testen tijdens de liveaboard) en doen we nog een plonske in de zee. Ik crepeer weliswaar van de pijn; zowel uit als in de zon.

We zijn beiden bijzonder uitgelaten over het avontuur dat ons te wachten staat en fantaseren over onze boot, eventuele knappe duikers aan boord, de vissen die we zullen zien, ...

Wanneer we enkele uren later de boot, crew en mededuikers zien, schateren we het uit. Vooral onze ‘kajuit’ lijkt meer op een kast dan een slaapkamer. Er is enkel een ‘bunkbed’ waarbij de onderste persoon niet eens rechtop kan zitten, de dekentjes bedekken nét je lichaam dus draaien in je slaap is geen evidentie en de badkamer die gedeeld wordt met de kajuit ernaast heeft een toilet (waar je zijdelings moet opzitten wegens geen plaats voor de knieën), een lavabootje en een doucheknop en dit op een oppverlakte van nog geen halve vierkante meter.  Gelukkig is Tatie zo lief om me boven te laten slapen gezien mijn roodverbrande en zeer pijnlijke achterkant en bijvolg gevoeliger voor botsingen.

Na ons goed en wel geïnstalleerd te hebben in onze ‘kamer’ worden we op het dek verwacht voor een kleine ceremonie met vuurwerk die ons moet behoeden voor ongeluk. Bij ons eerste avondmaal krijgen we de kans om al wat mededuikers te leren kennen. Gelukkig is de groep niet zo omvangrijk (we hadden dan ook gekozen voor de boot with ‘private atmosphere’ zoals ze sardienen in een blikje mooi omschreven in de folder :)) en bestaat die uit verschillende nationaliteiten: een koppel Australiërs, een koppel Chinezen, een koppel Russen, ee Fransman en uiteraard ook de obligatoire, rare Chinese solo traveller. Helaas ook onder de duikcrew geen knappe, single mannen. Iets wat ik na mijn eerste duik en blik in de spiegel eigenlijk niet betreur ;)
We kruipen die avond vroeg onder ons lapke wol want morgenvroeg staat de eerste duik al om 8u geprogrammeerd.

Na een uitgebreide briefing installeren we onze ‘apparatuur’ op het  het benedendek (of een meer correcte scheepsterm) en met vlinders in mijn buik stap ik met mijn grote vinnen gracieus in het zoute sop.

De komende dagen zal blijken dat the Andaman sea prachtig is om te verkennen; boordevol prachtige scholen vissen en felgekleurde koralen. We zien geen spectaculair grote dingen zoals (walvis)haaien, dolfijnen, mantaroggen, ... maar wel zoveel meer schoons: schildpadden, kreeften, zeesterren, anemoonvissen (beter bekend als NEMO), grote roggen, zeeslangen en vissen waarvan ik helaas de naam enkel in het Engels ken.  Aangezien we onze camera nog niet zo goed kennen en we blijkbaar een rode kleurenfilter mankeren (om de kleuren goed te doen uitkomen) blijft er maar een kleine selectie goede kiekjes over. Ik heb er echter met volle teugen van genoten en waar ik aanvankelijk vreesde voor een verzadigd gevoel na x aantal duiken, bleek het tegendeel eerder waar. Na de allerlaatste duik had ik al meteen heimwee en zou ik gerust kunnen leven met het dagelijks ontwaken via een frisse (diepzee)duik (al mag dat wel iets later dan 7u zijn hmm). De slogan van het duikbedrijf ‘dive eat sleep repeat’ leunde heel dicht aan bij de realiteit. Veel tijd om tussendoor van het zonnedek te genieten (niet in mijn geval want een duikpak aantrekken op mijn roodgeschroeid vel was elke keer een ware hel en dus een goede herinnering om even de zon niet meer op te zoeken)  of een boekske te lezen was er niet. Na elke duik werd er gegeten en was het vrijwel snel weer tijd om de volgende duik te briefen.  Op één van de eerste dagen stopten we even op een bountyeilandje om er van een mooi uitzicht te genieten en ook even gewoon te zwemmen in het glasheldere en warme water; zalig!

Onder de in totaal 15 duiken (op 4 dagen)  was er een nachtduik ingepland; iets waar ik bijzonder naar uitkeek, maar waar ik me achteraf eigenlijk minder ok bij voelde. Ik voelde me een indringer in de donkere onderwaterwereld waarbij niet alleen ik, maar ook heel wat andere duikers met zaklampen (al dan niet ongewild) in de ogen van slapende zeewezens scheen. Wat ik daarentegen wél fantastisch vond, was het lichtgevende plankton dat tevoorschijn kwam eens het echt pikkedonker was en je fel met je hand zwaaide (stond al heel lang op mijn verlanglijstje).

Verdere skills die ons door instructeur Matt aangeleerd werden in het kader van onze advanced cursus: navigatie (oa met kompas), beter beheersen van buoyancy, driftdiving, ...
De helft ben ik al vergeten want eerlijk gezegd hadden we geen zin in leren en waren we vooral gulzig in het observeren van de onderwaterwereld! Ik heb echter wel het gevoel dat ik al doende/duikend veel bijgeleerd heb en ik vooral zelfzekerder geworden ben tijdens het duiken waardoor ik oa minder opbots tegen mededuikers en ik de vissen al wat meer durf te benaderen (niet te verwarren met aanraken weliswaar!) om bv een foto te nemen.

Nog enkele fijne en minder fijne herinneringen:

• Aangezien onze badkamer wel heel benauwd was en we deze ook nog eens moesten delen met een Fransman en de grappige Chinees, douchten Tatie en ik ons elke avond op het benedendek met de sproeislang die eigenlijk dient om je duikapparatuur mee af te spoelen en dit tot groot jolijt van de lokale ‘matrozen’. Terwijl het roestbruine water onze bikini’s verder verkleurde (mijn wit-blauwe bikini was bruin-groen na de 4 dagen en mijn haar oranje), werden we regelmatig getrakteerd op een mooie zonsondergang en een brede glimlach van de matroos die ik ‘dikske’ noemde (goed bedoeld want die was KEIschattig. Nog voor je zelf de kans had, zou hij iedere keer opnieuw je duikpak dichtritsen en ‘solly solly’ zeggen terwijl hij breed glimlachte; de sloeber).
• Nog een andere schattigaard was de Chinees die het ongeluk had telkens in de badkamer te zijn, wanneer we aanklopten en telkens heel snel riep “ok finished” (maar dan op een heel grappige manier).
• De enige persoon die me een beetje op de zenuwen werkte, was onze Franse mededuiker die vaak onbeholpen lomp was en vooral tijdens het duiken heel vaak tegen me opbotste omdat hij constant met zijn camera bezig was.
• 4 dagen lang met dezelfde 2 handdoeken jezelf proberen af te drogen terwijl je bijna voortdurend in en uit het water gaat, is ook geen grand luxe. Zeker als je bedenkt dat je handdoeken op den duur ook bruin uitslaan van het roestwater.
• De eerste dagen waaren we laaiend enthousiast over het eten dat ons voorgeschoteld werd: frietjes bij het ontbijt (o jo!), curries, soep, gefrituurde bananen, pannenkoeken, spek, veel vers fruit en dit à volonté. Naar het einde toe was de geur en smaak op den duur steeds hetzelfde en walgden we ook van de geur die uit de minikeuken kwam telkens we die passeerden op weg naar onze kajuit.
• Tijdens één van onze duiken was het blijkbaar serieus beginnen onweren. Hadden dit totaal niet door toen we onder water waren, dus eens we aan de oppervlakte verschenen werden we verrast door heel donkere wolken en zware regenval. Een heel aparte ervaring.

Voor onze allerlaatste duik kondigt instructeur Matt aan dat we hem eigenlijk niet meer nodig hebben en we zelf onze duik mogen leiden (met hem in ons kielzog natuurlijk). Met een beetje stress verdelen we de taken: Tatie leidt, ik check de tijd en druk en Fransman Michael seint de boot bij afloop. Evident was het niet want de zichtbaarheid was –net nu- vrij beperkt en we bevonden ons dan ook nog eens rondom een wrak, maar we hebben het er goed vanaf gebracht en mogen ons vanaf nu advanced divers noemen, woohoow!

De boot brengt ons terug naar het vasteland en met zeebenen (amai, heel raar gevoel!) zoeken we ons hostel op. Het is een blij weerzien met mijn woefie ‘voske’, een propere douche, verse handdoeken en ons bed lijkt gigantisch en vooral heel zacht; zo zalig!

In het dorp zoeken we een ‘Italiaan’ op als afwisseling van het Thaise eten en niet veel later vallen we uitgeput in slaap.

Tot slot nog enkele random weetjes over Thailand:

• Deftige servietten of wc-papier kennen ze hier niet. Vooral tijdens het eten moet je minstens 5 servietten tegelijk nemen om er  niet meteen door te zitten.
• Net zoals in Sri Lanka zijn whitening bodylotions en douchecrèmes hier zeer populair.
• De matrassen zijn hier zo hard als een baksteen! (misschien daarom dat massages zo goedkoop zijn)
• Thaise mensen hebben vaak prachtige vogeltjes in houten kooitjes aan hun voordeur buiten hangen.
• Vandaag nog gehoord: Thaise baby’s worden zindelijk gemaakt vanaf de leeftijd van 2 maanden! Blijkbaar zijn Thaise moeders getraind in het herkennen van kaka- en pipisignalen en houden ze op tijd hun baby boven het toilet???
• Ze eten hier met vork en lepel; een mes moet je altijd vragen.